De eerste ervaring in het vliegen

Chicago, 28 Juli 1952

Vandaag weer eens een brief en weer uit het Sheraton Hotel, maar nu niet uit New York, maar uit Chicago. Ik heb weer een brief ontvangen. Ik weet nu, hoe je het hebt gemaakt op de Jaarbeurs. Je bent een goede vertegenwoordiger voor mij geweest en ik feliciteer je met je pantoffels. Ook heb ik de regels van de kinderen gelezen. Ik heb weer enige ervaringen achter de rug. Verleden week Donderdag heb ik je geschreven van de vergadering waarop ik een speech heb gehouden. Ik had er nog iets bij vergeten. ’s Middags van die dag was ik met Garland en Edward (de secretaris van Baltimore) op hun uitnodiging met hen gaan souperen. Aan tafel vroeg mij Edward, hoe oud of ik was en hoeveel kinderen ik had. Ik vertelde hem zo het een en het ander. ’s Avonds op de vergadering, na mijn speech, ging hij tegen de vergadering zeggen: Bill is 36 jaar en heeft vier kinderen enz. Je moet maar denken, dat het een Amerikaanse gewoonte is om je privé leven zo maar even bekend te maken aan het publiek.

Garland heeft mij Vrijdag nog veel laten zien. Ook ben ik met hem op bezoek gegaan bij father Stroh Cssr, een sociale priester in Baltimore.

Ik heb Vrijdagavond, toen ik was teruggereisd naar Washington in het International Education Center aldaar Bogaerts ontmoet. Ik zag hem zitten en tikte hem op z’n schouders. Je had z’n verwonderde ogen moeten zien.

Inmiddels ben ik gisteren namiddag in Chicago gearriveerd. Per vliegtuig. Het was een heerlijke tocht van 2½ uur. Dat is dus mijn eerste ervaring in het vliegen geweest. Het is mij best bevallen. Ik heb er van genoten. Ik heb aan boord van het vliegtuig lekker gegeten. Ik zal alles wel uitvoerig vertellen. Mijn dagboek is nagenoeg bij. Ik heb zes films voor mijn fototoestel gekregen van de MSA. Ik kan dus voort. We zijn sedert Donderdagmorgen (toen Louis en Ad v.d. Nadort uit New York waren gearriveerd) weer bij elkaar. Straks gaan we een radiostation bezoeken. Ik zal jullie steeds blijven schrijven, al zullen mijn brieven misschien niet altijd een antwoord zijn op de brieven, die jullie mij schrijven. Je laatste brief (waarin je een en ander schrijft over de Jaarbeurs en die je Zaterdagavond 20 Juli hebt afgesloten) kreeg ik pas Vrijdagavond in Washington, toen ik weer ‘thuis’ kwam. Hij lag er al van Woensdag af. De organisatie bij de M.S.A. heeft m.i. tot nu toe veel te wensen overgelaten. Maar ja, daar trek ik me niets van aan. (Al spijt het mij, dat jullie brieven vertraagd binnenkomen). Misschien beteren zij hun leven en zullen zij tijdens de trip van 3 weken door Amerika (die nu begonnen is) voor een vlotte doorzending van post en kranten zorgen.

We hebben nu aardig wat stof bij elkaar. Het rapport zal er wel komen, denk ik. Zondag, voordat ik per vliegtuig naar Chicago ben vertrokken, heb ik Garland nog in Washington ontmoet. Hij was daar op weekend met zijn vrouw en kinderen. Ook met zijn lieve vrouw heb ik kennis gemaakt. Hij heeft ons op z’n film gezet. Ook het team heeft hij later gefilmd. Garland is een beste kerel, die me een heel eind op weg heeft geholpen.

Mijn schrijfmachine heb ik in Washington gelaten om mijn bagage tot een minimum te beperken tijdens de rondreis. Andere teamleden en ik hebben er echter een goed gebruik van gemaakt. Voor niets heb ik dat ding dus niet meegenomen.

Ik heb vannacht om half één mijn brief voortgezet. Zoals je had gezegd dat ik niet al te bang moest zijn en moest meegaan, ben ik vanavond naar een show geweest. Ik zal je zeggen, dat ik er ben weggelopen, samen met Roolvink. We zijn een potje bier gaan drinken. Je zou me zeker gelijk hebben gegeven. Het was diep treurig. Ik zal je daar later wel meer over vertellen. Van één kant heb ik er geen spijt van, dat ik ben meegegaan. Nu weet ik tenminste precies wat het is. Met des te meer overtuiging zal ik het verdraaien om naar die vuiligheid te kijken. De anderen (Van de Nadort was niet meegegaan) waren het in hun hart wel met me eens. Praat hierover verder niet met anderen.

Ik heb vandaag de grootste krant van de wereld gezien, de Chicago Tribune, die een oplage heeft van 950.000. De Volkskrant is daar niets bij. Wel ben ik van overtuiging, dat de Nederlandse grote pers, al is zij wat kleiner, even goed geoutilleerd en georganiseerd is. In elk geval werk ik toch liever bij De Volkskrant, dan bij de grote Chicago Tribune. Morgenavond gaan we naar Grand Rapids voor één dag en dan naar Holland in Michigan. Vandaag hebben Louis en ik nog een telegram gestuurd aan Jan Groenen (Louis’ assistent) die morgen (eigenlijk is het al vandaag, namelijk Dinsdag) trouwt.

Ik ga nu slapen. Het is inmiddels één uur geworden. Nu is het bij jullie Dinsdagmorgen 7 uur.